ทำไม Megha Majumdar พูดถึงนวนิยายเรื่องแรกมากจึงไม่เป็นไปตามคำสัญญา
ความเงียบและการลบล้างของ A Burning ทำให้เป็นนวนิยาย 'อินเดียใหม่' ที่รดน้ำลง
การเผาไหม้ โดย Megha Majumdar; Alfred A Knopf/เพนกวิน ฮามิช แฮมิลตัน; 304 หน้า; Rs 599 หญิงสาวมุสลิมคนหนึ่งถูกใส่ร้ายและถูกกล่าวหาว่าเป็นผู้ก่อการร้าย สาวประเภทสองฝันอยากเป็นดาราหนัง ครูชายวัยกลางคนได้ลิ้มรสอำนาจที่รุมเร้าของการเมืองมวลชน นวนิยายเปิดตัวของ Megha Majumdar เรื่อง A Burning ซึ่งตีพิมพ์ในกลุ่มนักร้องประสานเสียงของ hosannas ในอเมริกา คือผลรวมของการเล่าเรื่องที่มีการควบคุมและเขียนอย่างเชี่ยวชาญทั้งสามนี้ เรื่องราวนี้บอกเล่าเรื่องราวของความอยุติธรรมอย่างใจจดใจจ่อ เรื่องที่ดูเหมือนจะถูกดึงออกมาจากพาดหัวข่าวจากอินเดียร่วมสมัย ซึ่งการเมืองฝ่ายฮินดูส่วนใหญ่ในศาสนาฮินดูคุกคามศักดิ์ศรีและชีวิตของชนกลุ่มน้อยที่ใหญ่ที่สุดของอินเดียทุกวัน แต่นิทานอินเดียหลังปี 2014 ของนักเขียนชาวนิวยอร์กในนิวยอร์กเรื่องความโกรธและความเร่งด่วน เป็นเรื่องที่พูดจาแปลก ๆ ด้วยความเงียบและการลบล้างอย่างมีนัยสำคัญ
เริ่มต้นด้วยชื่อนางเอกของเธอ จีวานเป็นลูกสาวคนเดียวของคู่สามีภรรยามุสลิมผู้ยากไร้ ซึ่งไม่มีใครบอกชื่อเรา หรือสถานการณ์ที่พวกเขาเลือกชื่อที่ฟังดูแปลกประหลาดจากอินเดียเหนือ/ฮินดูสำหรับลูกสาวของพวกเขา พวกเขาอาศัยอยู่ในสลัมใกล้กับหลุมฝังกลบในเมืองที่น่าจะเป็นเมืองโกลกาตา โดยถูกพลัดถิ่นจากหมู่บ้านโดยโครงการพัฒนา แม้จะมีโอกาสที่เลวร้าย Jivan ก็สามารถพักได้สองสามช่วง – เข้าเรียนในโรงเรียนเอกชนภายใต้โควตาสำหรับผู้ด้อยโอกาสและต่อมาทำงานที่ Pantaloons – และกำลังทำงานเพื่อความฝันของเธอเกี่ยวกับชีวิตชนชั้นกลาง เธอเป็นสาวโปสเตอร์ของความทะเยอทะยานของอินเดียสมัยใหม่ซึ่งมีคำมั่นสัญญาและความไม่พอใจเป็นหัวข้อของนวนิยายเช่น Vikas Swarup ถาม-ตอบ (2006) และของ Aravind Adiga's เสือขาว (2551).
Jivan เล่าเรื่องราวของเธอในมุมมองบุคคลที่หนึ่ง โดยปราศจากเสียงของผู้เขียน แม้ว่านวนิยายเรื่องนี้จะกลับกลายเป็นเรื่องน่าขันว่าคนชายขอบจะไม่มีวันควบคุมคำบรรยายของพวกเขาได้ ในช่วงเวลาแห่งความอ่อนแอ Jivan ยอมจำนนต่อพลังแห่งความโกรธเกรี้ยวของโซเชียลมีเดีย – นี่ไม่ใช่การพักผ่อนที่แต่งขึ้นเพื่อความตื่นเต้นใช่ไหม – และเขียนบน Facebook หลังเหตุระเบิดบนรถไฟ: ถ้าตำรวจเห็นพวกเขาตาย รัฐบาลก็เป็นผู้ก่อการร้ายด้วยไม่ใช่หรือ? Jivan ถูกจับในข้อหายุยงปลุกปั่นและสมรู้ร่วมคิด
อีกสองเสียงและเรื่องเล่าสอดประสานกับ Jivan's PT Sir ครูพลศึกษาที่โรงเรียนของเธอ ซึ่งหย่านมจากการดำรงอยู่อันน่าเบื่อหน่ายโดยลูกผู้ชายของการเมืองฝ่ายขวา Lovely เป็นสาวข้ามเพศที่มีความฝันแบบบอลลีวูด พร้อมที่จะเจาะลึกพลังชีวิตที่น่าเกรงขามของเธอและมีอารมณ์ขันมากมายต่อผู้ที่ปราถนารั้งเธอไว้ ในขณะที่ส่วนโค้งของ PT Sir บรรยายด้วยบุคคลที่สาม Lovely พูดด้วยบทเพลงต่อเนื่องที่ผิดหลักไวยากรณ์ ทำให้ผู้อ่านมองที่ความสงสัยของเธอแม้ในช่วงเวลาที่เปราะบางที่สุดของเธอ ซึ่งแสดงให้เห็นความแตกต่างของเธอในลักษณะที่ไม่เคารพในแนวเขต ถึงกระนั้น เธอยังคงเป็นตัวละครที่เป็นที่รู้จักมากที่สุด
Majumdar เป็นนักเขียนที่มั่นใจได้ ด้วยการควบคุมการวางแผนอย่างแน่นหนา การจำกัดการแสดงออกที่น่าอิจฉา และความไว้วางใจในความกะทัดรัดซึ่งเป็นพรสวรรค์ที่ชัดเจน ประโยคที่ไร้ความปราณีประกอบขึ้นด้วยรายละเอียดการบอกเล่า ส่วนบทสั้นๆ ขับเคลื่อนการเล่าเรื่องที่ขับเคลื่อนด้วยโครงเรื่อง เมื่อนึกถึงภาพของเธอในห้องพิจารณาคดี Jivan กล่าวว่าภาพสเก็ตช์แสดงให้เห็นผู้หญิงคนหนึ่งที่มีผมเปียถักเปีย… ส่วนอื่น ๆ ของร่างกายถูกวาดด้วยดินสออย่างเร่งรีบและผุพังไปแล้ว
ในโครงสร้างแผนผังของนวนิยาย เสียงชายขอบสองเสียงตัดกับเสียงของชายชาวสวารา โดยขอให้ผู้อ่านเห็นสถาปัตยกรรมที่ใหญ่กว่าของความไม่เท่าเทียมกัน ระหว่างนั้นมีการสลับฉากกันอย่างกระจัดกระจาย - การพาดพิงถึง gau rakshaks ความหลงใหลในห้างสรรพสินค้าของกรรมกร พลังของคนหลอกลวงทางศาสนา - ที่พยายามทำให้เนื้อสัมผัสของความสมจริงของนวนิยายหนาขึ้น แต่หลุดออกมาเพื่อพยายามทำเครื่องหมายในกล่องของอินเดียใหม่ นิยาย. แม้แต่การรุมประชาทัณฑ์โดยกลุ่มคนมุสลิมก็เหมือนสายฟ้าที่อธิบายไม่ได้
น่าเสียดายที่เศรษฐกิจของรูปแบบและภาษาของ Majumdar ขยายไปถึงเศรษฐกิจของความเฉพาะเจาะจงและรายละเอียด - สิ่งหนึ่งที่สร้างเวอร์ชันที่ลดทอนของการสร้างใหม่ที่ซับซ้อนและรุนแรงของอินเดีย ซึ่งเป็นเวอร์ชันที่เห็นได้ชัดว่าง่ายกว่าสำหรับนักวิจารณ์และวัฒนธรรมการพิมพ์ของชาวตะวันตก ไม่ใช่เรื่องบังเอิญที่ร้อยแก้วของ Majumdar มักถูกขัดจังหวะด้วยคำอธิบายประกอบที่สั่นสะเทือน: puchka wallah เป็นผู้ขายมันฝรั่งใส่เครื่องเทศยัดไส้ในเปลือกหอยกรอบ ชินการะเป็นขนมที่เต็มไปด้วยมันฝรั่งและถั่วเครื่องเทศ (อาจมีคนคิดว่าการเขียนภาษาอินเดียเป็นภาษาอังกฤษได้ต่อสู้และชนะการต่อสู้เหล่านี้มานานแล้ว) แม้แต่สถานที่ในอินเดียอาจเป็นเพียงมหานครใด ๆ ในอินเดีย ซึ่งแตกต่างจากที่กล่าวกันว่าเดลีที่ฉายแสงผ่านนวนิยายเรื่องล่าสุดเรื่อง Djinn Patrol ของดีพา อนาปปา รถไฟฟ้าสายสีม่วง.
การเผาไหม้ช่วยให้เรามองเห็น Jivan เกือบทั้งหมดในฐานะปัจเจกบุคคล โดยปราศจากเบาะแสของเอกลักษณ์ทางวัฒนธรรมหรือศาสนาส่วนรวม ไม่ว่าจะเป็นชาวเบงกาลีหรือมุสลิมเบงกาลี ที่สำคัญกว่านั้นสำหรับเจตนาทางการเมืองของนวนิยายเรื่องนี้ ไม่มีการพาดพิงถึงประสบการณ์ใด ๆ ของอิสลาโมโฟเบีย การเมืองฮินดูทวาที่สะกดรอยตามชนกลุ่มน้อยและผู้ไม่เห็นด้วยของอินเดีย - คำว่าฮินดูไม่ได้กล่าวถึงในนวนิยาย - ยังคงเป็นความชั่วร้ายที่ไม่สามารถตั้งชื่อได้
สิ่งที่ไม่สามารถตั้งชื่อได้ก็ไม่สามารถต่อสู้ได้ บางทีนั่นอาจอธิบายเส้นทางที่เยือกเย็นและไม่หยุดนิ่งของนวนิยายเรื่องนี้ในตอนท้ายซึ่งไม่มีใครต่อสู้เพื่อ Jivan และเธอถูกทอดทิ้งอย่างสมบูรณ์ มันทำให้ผมนึกถึงช่วงครึ่งแรกของภาพยนตร์ภาษาฮินดีเรื่องละครแนวแก้แค้นเรื่องคุณธรรมหลายเรื่อง ก่อนที่ฮีโร่จะเข้ามาแทรกแซงเพื่อแก้ไขระบบที่เสียหายอย่างไม่น่าเชื่อ องค์ประกอบมากมายของข้อแก้ตัว – การหักหลังของนักข่าวที่ทุจริต การตัดสินของศาลที่รวดเร็วและรุนแรงเกินสมควร – จบลงด้วยการระบายลักษณะของ Jivan และทำให้เธอกลายเป็นเหยื่อตุ๊กตาเศษผ้า
ข่าวและการเมืองที่กดขี่ข่มเหงในจิตใจของมนุษย์ไม่เคยกดขี่ข่มเหงมากเท่านี้มาก่อน แต่ในงานศิลปะและนิยายที่เราหวังว่าจะพบท้องทะเลและความหมาย ไม่ใช่แค่ภาพสะท้อนทางมานุษยวิทยาของสังคมที่เปลี่ยนแปลงไป Jivan อยู่ในคุกกล่าวว่า 'เมื่อมองมาที่ฉัน คุณอาจคิดว่าฉันกลายเป็นคนรับใช้ แต่นั่นเป็นเรื่องจริงเท่านั้น ในใจของฉัน ฉันต่อต้านการถูกจองจำ นั่นคือคำมั่นสัญญาของนวนิยายของมาจุมดาร์ แต่สิ่งหนึ่งที่ไม่สามารถบรรลุได้
แบ่งปันกับเพื่อนของคุณ:
